door Sef Adams
Er is een duidelijke lijn waarneembaar van de encycliek Mediator Dei (1947) van Pius XII (1939-1958) naar de liturgiehervorming van Paulus VI (1963-1978). Daarop wezen we al eerder. Pius XII heeft, waarschijnlijk zonder enige eigen bedoelingen, met zijn encycliek de doos van Pandora geopend, toen hij het principe van Prosper van Aquitanie van de voorrang van de liturgie gewoon rationalistisch omkeerde: Lex credendi, lex orandi. In feite werd daarmee de doodsklok geluid voor dat wat aan juist liturgisch begrip en orthografisch in de Kerk van het Westen was behouden. Zonder omkering van dit beroemde adagium door Pacelli, was de revolutie van Montini nooit mogelijk geweest.
Kortom het hele fundament van het bidden van de Kerk in actu is na 1947 manifest in de war geraakt. Het is dientengevolge absoluut zeer te wensen dat enige punten geautoriseerd opgehelderd dienen te worden.
Wat de lex credendi aangaat: een geautoriseerd document dient het Offer van de Mis en tegelijk ook de presentia realis te behandelen. Is Jezus in het Allerheiligste Sacrament alleen maar de weg of is Hij ook de waarheid en het leven?
Met het oog op de lex orandi is het van het grootste belang dat er een geautoriseerde aanwijzing komt over:
1) waarin bestaat nu het formele element van het gebed; is dat in het werken van de Heilige Geest of in het doen van de mens?
2) wat is de finaliteit van het gebed; is dat nu de zedelijke verheffing van de mens of de zuivere aanbidding van God?
De zogenaamde “en, en” antwoordende theologie kan beter direct op de mestvaalt van de non-antwoorden.